Ա.Հարությունյանի ներքին աշխարհը բացարձակապես նորովի է բացահայտվում ուշ շրջանի գծանկարում, որն առանձնանում է անզուգական, կարելի է ասել՝ազնվական  նրբագեղությամբ:

 Թուղթ, մատիտ,  գուաշ, գունամատիտ:

 Առանձնակի վարպետությամբ են կատարված  սևաներկով գծային ուրվանկարները:

Հատկապես այս գործերում  է առավել ամբողջականորեն ի հայտ գալիս վարպետի անհատական ձեռագիրը՝ բացառիկ արտահայտչականությամբ և ազդեցիկությամբհարությունյանական թրթռուն ու զգացմունքային գիծը,  որն ասես  շունչ առնելով  հուզում է դիտողին:  Այն ոչնչի հետ համեմատելի չէ,  բացառիկ է և   հատուկ միայն Ա.Հարությունյանին:

(՛՛Աղոթք՛՛, ՛՛Պար՛՛ , ՛՛Զոհաբերում՛՛, ՛՛Մոդելը՛՛, ՛՛Թատրոն՛՛) 

՛՛Հարությունյանի կողմից նկարված կանացի մարմնի ուրվանկարներն իրենց մաքրությամբ ու ողջախոհությամբ  հարազատ են  Բոտտիչելիի և Ջորջոնեի գործերին՛՛: (Ս.Կապլանովա. Արա Հարությունյան. Մենագրություն. Մ.1968թ.,ռուս.լ.)

Հատկապես այս գործերում  է  առավել ամբողջականորեն ի հայտ գալիս  վարպետի անհատական ձեռագիրը՝բացառիկ  արտահայտչականությամբ և ազդեցիկությամբ, հարությունյանական թրթռուն ու զգացմունքային շնչով, որն ասես փոխանցվում  և հուզում է դիտողին:  Այն ոչնչի հետ  համեմատելի չէ, բացառիկ է,հատուկ միայն Ա.Հարությունյանին /՛՛Աղոթք՛՛, ՛՛Պար՛՛ , ՛՛Զոհաբերում՛՛, ՛՛Մոդելը՛՛, ՛՛Թատրոն՛՛/:   

՛՛Հարությունյանի կողմից նկարված կանացի մարմնի ուրվանկարներն իրենց մաքրությամբ ու ողջախոհությամբ  հարազատ են  Բոտտիչելիի և Ջորջոնեի գործերին՛՛ /Ս.Կապլանովա. Արա Հարությունյան. Մենագրություն. Մ.1968թ./