Ա. Հարությունյանի վերջին մոնումենտալ գործերից է ՛՛Փառք աշխատանքին՛՛ հուշարձանը:  Թափով առաջ ընթացող հզոր Բանվորի  չուգունից կերտված կերպարը    մարմնավորում է մարդկային ոգու  ուժը:

  Չուգուն, գրանիտ: Բարձրությունը  11մ

 Ապամոնտաժվել է 1997թ

 ХХ դարի ականվոր արվեստաբան  Վ. Ցելտները գրել է. ՛՛Քանդակագործը մարմնավորել է իր համար ամենից գրավիչ հերոսական կերպարը, ընդ որում, պահպանելով  կյանքի  ընթացքում  որդեգրած հավատարմությունը կենսական ճշմարտացիությունների նկատմամբ: Հազվադեպ է նրան հաջողվել իմի բերել ներկա ժամանակների բազմաթիվ  իրողությունները, որոնք ժամանակակից բանվորի կերպարը դարձրել են  առանձնապես հավաստի: Արձանում, անշուշտ, ամենից գլխավորը դարաշրջանի արտաքին նշանների հավաքակազմն է:  Ինչպես և Ա .Հարությունյանի   լավագույն այլ գործերում, ամենաէականն այստեղ արտահայտված է պլաստիկայի լեզվով՝ձևի, ծավալի, զանգվածի լեզվով: Դա ասես հենց ինքը՝մեր ժամանակն է, նրա շարժումը՝  արտահայտված բանվորական  վստահ երթով:՛՛ (Վ. Ցելտներ: ՛՛Արա Հարությունյանի արվեստի աշխարհը՛՛, ՛՛Իսկուսստվո՛՛,1983, №12, ռուս.լ. )

Արձանի տեղադրմամբ,  Երևանի այդ բավականին անշուք տարածքը ստացավ  ավարտուն տեսք և անվանվեց՛՛Աշխատանքի հրապարակ՛՛: 

Ստեղծելով այս հուշարձանը՝  Հարությունյանը մեծավ մասամբ նախանշեց նոր միտումներ  ժամանանակակից քանդակագործության մեջ:  

Հասարակության շրջանում  արձանը հայտնի է՛՛Բանվոր՛՛անվանմամբ: 

90 -ական թվ., երբ ամեն ինչ փլուզվեց, երկիրն աղքատության հասցրած անձեռնհաս չինովնիկները փորձելով նվազեցնել  իշխանությունների հանդեպ կուտակված լարվածությունն ու  դժգոհությունը, այն ուղղորդեցին  հուշարձանի դեմ:  1997թ. ՛՛Բանվորի՛՛արձանը  բարբարոսաբար տապալվեց ու մասնատվեց:

Այդ լուրը մեծ հարված հասցրեց Վարպետին, ով հոգի էր դրել իր ստեղծագործության մեջ: Նա շատ ծանր տարավ վանդալիզմի այդ դրսևորումը: Հրապարակը կորցրեց իր իմաստն ու նշանակությունը. այժմ այնտեղ փոքրիկ կրպակներ ու առևտրի կետեր են…